Visum perikelen

Na anderhalve maand aan invullen van een berg papieren was het dan zover: ik mocht officieel mijn visum aanvragen.

Eenmaal bij het Amerikaanse consulaat aangekomen bleek de beveiliging op z'n Amerikaans 'scherp' te zijn. Alleen met afspraak naar binnen, telefoon en andere electronica is verboden.

Na de eerste controle door te zijn gekomen, kwam jawel, de tweede. Daar werd mij verteld dat mijn pasfoto's niet de correcte maat waren. In Amerika is everything 'bigger', inclusief de pasfoto's. Godzijdank was er een 'photo booth' waar ik nog een stel foto's kon laten maken.

Daarna was het nummertje trekken en wachten....wachten...en wachten. Als je dan eindelijk aan de beurt was werden je papieren nog een keer gecontroleerd en was het weer inderdaad wachten....wachten....wachten totdat één of andere Amerikaan 'Victor Jensen Skipper' omriep.

Nu was het grote moment: het interview. Het bleek een grotesque anti-climax. Vier vragen waren er voor mij bedacht: Why are you going to the US, Where will stay in the US?, For how long and last but not least, How old are you?

Toen was het over, 'enjoy your stay' kreeg ik nog te horen en voordat ik het wist stond ik weer buiten.