Dag 1+2+3

Opmerking vooraf
Door wat ICT problemen hier heb ik pas sinds vandaag 'internet', maar het is slechts 'guest access' dus ik kan er niet zo veel mee, maar ik kan in iedergeval mijn verslagen hier opzetten. Ik doe alles maar in één keer, dus neem er ff de tijd voor :p.

Dag 1
Nou héhé eindelijk aan gekomen in Maryville. De reis duurde al met al zo'n 16 uur, maar dan ben je er ook eindelijk.

Laten we vanaf het begin beginnen. De dag begon om nog in De Bilt, vroeg in de ochtend. Mijn vlucht naar Chicago vertrok om 11.15, dus rond 7.45 waren we al op Schiphol . Na de laatste papiercheck kon ik in inchecken. Vervolgens ontbijten en vervolgens door de douane. Geen vuiltje aan de lucht en om 11.15 zat ik inderdaad in mijn vlucht naar Chicago.

De vlucht zelf viel mij vies tegen. Een dikke acht uur doet de vlucht erover en ik zat naast een bijzonder stille Bulgaar, wat de tijd niet sneller doet gaan. Het eten was daarentegen goed te doen Slapen was nagenoeg onmogelijk door het lawaai en de onmogelijkheid een lekkere houding aan te nemen. Onderweg was er weinig te zien. Eerst nog Groot-Brittanië, maar daarna heel lang alleen maar blauwe zee. Vervolgens een klein stukje Groenland, gevolgd door Canada en dan over Lake Michigan naar Chicago.

Ik had gehoopt nog wat van Chicago te kunnen zien, al was het maar van een afstandje, maar O'Hare International Airport is zo uitgestrekt dat ik alleen maar vliegveld heb gezien. Er is een intern treinen-stelsel om je van gate naar gate te brengen! De controles op het vliegveld waren bijzonder grondig. Dit leidde tot lichte stressmomenten voor mij als ik (met een lange rij achter mij), in korte tijd mijn laptop uit mijn tas moest halen, mijn riem moest los maken, mijn schoenen uit doen, mijn MP3 speler, portemonnee, jas, vest en telefoon in een bak moest leggen en vervolgens zelf door een detectiepoortje moest lopen. En vervolgens alles dus weer terug moest vinden nadat het door de X-ray was gegaan........Leuk is anders!

Na iets van 3 uur wachten kon ik doorvliegen naar Knoxville. Die vlucht was kort (naar mijn gevoel amper twee uur) en aangenaam (ik zat in m'n uppie naast het raam). Knoxville Airport stelt helemaal niks voor, zo hebben ze bijv. maar twee bagagebanden.....Bij die bagagebanden werd ik opgehaald door een aantal nét iets te enthousiaste Amerikanen en twee andere internationale studenten (een Duitser en een Koreaanse). In een soort hummer-achtig voertuig werd ik naar de campus gereden (10 min.).

Toen ik bij Maryville College aankwam was het al helemaal donker, dus ik weet nog niet echt hoe de campus eruit ziet. Bij aankomst moesten we opnieuw papierwerk invullen en vervolgens werden we naar onze kamers gebracht. Mijn kamer is in Gibson Hall, splinternieuw (je ruikt het) en vrij ruim. Foto's komen!

Er zijn 19 nieuwe uitwisselingsstudenten, komend uit 11 landen. Ik ben de enige Nederlander en voor de rest zijn er opvallend veel Koreaanse (6) en Franse (4) studenten. Ook opvallend is de man/vrouw verhouding: Er zijn vier jongens tegenover 15 meisjes (!). Meest opvallend nationaliteit in het gezelschap: Oezbekistan (Nee, niet Borat, das Kazakhstan).

De Amerikanen zijn tot nu toe over het algemeen aardig en sociaal, maar vooral het vliegveld personeel in Chicago heeft er een handje van om reizigers simpelweg af te blaffen, als zij zich om hun bagage bekommeren; “LEAVE YO' BAGS HERE!” word er dan naar je gecommandeerd.

Het weer is hier warm, heel warm. In Chicago was het gewoon 30 graden, maar in Knoxville is het 33 graden en vrij vochtig, alsof je een warm nat washandje op je gezicht gedrukt krijgt. Het landschap doet hier denken aan zuid-Limburg of Engeland, licht glooiend en erg groen. Ik zit op iets van 280 meter boven zeeniveau, maar 30 minuten oostelijker van hier schiet het allemaal de lucht in (tot 1400 meter). Alle ruimtes worden ge-airconditioned alsof er geen morgen is, zo erg dat je er kippenvel van krijgt.
Laten we vanaf het begin beginnen. De dag begon om nog in De Bilt, vroeg in de ochtend. Mijn vlucht naar Chicago vertrok om 11.15, dus rond 7.45 waren we al op Schiphol . Na de laatste papiercheck kon ik in inchecken. Vervolgens ontbijten en vervolgens door de douane. Geen vuiltje aan de lucht en om 11.15 zat ik inderdaad in mijn vlucht naar Chicago.
De vlucht zelf viel mij vies tegen. Een dikke acht uur doet de vlucht erover en ik zat naast een bijzonder stille Bulgaar, wat de tijd niet sneller doet gaan. Het eten was daarentegen goed te doen Slapen was nagenoeg onmogelijk door het lawaai en de onmogelijkheid een lekkere houding aan te nemen. Onderweg was er weinig te zien. Eerst nog Groot-Brittanië, maar daarna heel lang alleen maar blauwe zee. Vervolgens een klein stukje Groenland, gevolgd door Canada en dan over Lake Michigan naar Chicago.

Ik had gehoopt nog wat van Chicago te kunnen zien, al was het maar van een afstandje, maar O'Hare International Airport is zo uitgestrekt dat ik alleen maar vliegveld heb gezien. Er is een intern treinen-stelsel om je van gate naar gate te brengen! De controles op het vliegveld waren bijzonder grondig. Dit leidde tot lichte stressmomenten voor mij als ik (met een lange rij achter mij), in korte tijd mijn laptop uit mijn tas moest halen, mijn riem moest los maken, mijn schoenen uit doen, mijn MP3 speler, portemonnee, jas, vest en telefoon in een bak moest leggen en vervolgens zelf door een detectiepoortje moest lopen. En vervolgens alles dus weer terug moest vinden nadat het door de X-ray was gegaan........Leuk is anders!
Na iets van 3 uur wachten kon ik doorvliegen naar Knoxville. Die vlucht was kort (naar mijn gevoel amper twee uur) en aangenaam (ik zat in m'n uppie naast het raam). Knoxville Airport stelt helemaal niks voor, zo hebben ze bijv. maar twee bagagebanden.....Bij die bagagebanden werd ik opgehaald door een aantal nét iets te enthousiaste Amerikanen en twee andere internationale studenten (een Duitser en een Koreaanse). In een soort hummer-achtig voertuig werd ik naar de campus gereden (10 min.).
Toen ik bij Maryville College aankwam was het al helemaal donker, dus ik weet nog niet echt hoe de campus eruit ziet. Bij aankomst moesten we opnieuw papierwerk invullen en vervolgens werden we naar onze kamers gebracht. Mijn kamer is in Gibson Hall, splinternieuw (je ruikt het) en vrij ruim. Foto's komen!
Er zijn 19 nieuwe uitwisselingsstudenten, komend uit 11 landen. Ik ben de enige Nederlander en voor de rest zijn er opvallend veel Koreaanse (6) en Franse (4) studenten. Ook opvallend is de man/vrouw verhouding: Er zijn vier jongens tegenover 15 meisjes (!). Meest opvallend nationaliteit in het gezelschap: Oezbekistan (Nee, niet Borat, das Kazakhstan).
De Amerikanen zijn tot nu toe over het algemeen aardig en sociaal, maar vooral het vliegveld personeel in Chicago heeft er een handje van om reizigers simpelweg af te blaffen, als zij zich om hun bagage bekommeren; “LEAVE YO' BAGS HERE!” word er dan naar je gecommandeerd.
Het weer is hier warm, heel warm. In Chicago was het gewoon 30 graden, maar in Knoxville is het 33 graden en vrij vochtig, alsof je een warm nat washandje op je gezicht gedrukt krijgt. Het landschap doet hier denken aan zuid-Limburg of Engeland, licht glooiend en erg groen. Ik zit op iets van 280 meter boven zeeniveau, maar 30 minuten oostelijker van hier schiet het allemaal de lucht in (tot 1400 meter). Alle ruimtes worden ge-airconditioned alsof er geen morgen is, zo erg dat je er kippenvel van krijgt.

Dag 2

Na een woelige nacht (vaak wakker en om 06.30 zelfs klaar wakker) had ik een nagenoeg lege dag voor me. Het enige wat er gedaan moest worden was het inleveren van wat papierwerk. Om 08.00 besloot ik maar alleen naar de kantine te gaan, waar ik licht verdwaasd, geholpen door een oudere kantinejuffrouw, aan mijn ontbijt begon. Cereals als eerste ronde. Vervolgens werd mij het gerecht 'biscuit with gravy' aangeboden. Uit beleefdheid nam ik het gerecht, maar het was zó vet en zó hartig dat het zelfs als avondeten zwaar op de maag lag, laat staan 's ochtends om 08.00.

Vervolgens begon het wachten op het moment dat ik mijn papierwerk kon inleveren. Ik besloot de campus maar eens te verkennen. De campus is misschien niet zo gigantisch, maar het kost je toch zeker een half uur om een rustig rondje te lopen. De campus heeft meerdere 'residents halls', lesgebouwen en sportvelden. Voor de rest is er een kleine kapel, een sporthal plus zwembad en het zogenaamde International House of I-House, wat de terugval-basis is voor de internationale studenten.

Na de campus te hebben verkent besloot ik het dorpje Maryville eens te gaan verkennen. Slecht idee! Maryville is eigenlijk alleen geschikt om naar toe te gaan per auto. Er zijn weinig stoplichten voor voetgangers (bij een driebaansweg is dat wel handig) en ook de stoepen zijn vrij smal (of niet bestaand). Na 500 meter haakte ik dan ook af en liep terug naar de campus, want de lunch stond al bijna klaar.

Daar ontmoette ik twee Franse studenten waar ik een groot gedeelte van de rest van de dag mee optrok. Het is grappig hoe te zijn hoe binnen de groep van 19 studenten als snel echt segregeert in twee groepen: de Europeanen (en aanverwanten) en de Aziaten. Bij het avondeten zaten we al volledig gescheiden van elkaar te eten. De Europeanen bestaan uit Fransen, een Oekraïense Duitse, een Oezbeekse, en natuurlijk een Nederlander. De Aziaten bestaan uit een Thai, een Japanse en de Koreanen.

Na het avondeten besloten we om de nieuwe aankomsten te verwelkomen: nóg een Koreaanse (nummer zes), een Ierse en een Franse. Nadat we ons hadden voorgesteld trokken diegene die het nog op konden brengen zich terug naar de kamer van de Franse Joanna, die een kamer 'off-campus' heeft met de meeste ruimte. Echter rond tienen sloeg de jet-lag er echt in bij de groep en keerde iedereen huiswaarts, want om 09.00 begint al de introduction!

Nu ik wat meer mensen ken, kan ik ook wat meer zinniger dingen vertellen over de verschillende residence halls. Het maakt blijkbaar nogal uit waar je zit. Ik zit in Gibson Hall, gloedje nieuw en achter Lloyd Hall de tweede in de pikorde van beste residence hall. In Gibson mag echter niet gedronken of gerookt worden, wat in Lloyd wel mag.

Echt geweldig is als je in de appartementen buiten de campus zit, maar dit is slechts voor de zeer geprivilegieerden mogelijk, of een internationale student met veel geluk. Echt pech heb je als je in Copeland zit, een DDR-stijl gebouw voor de eerstejaars, of the Freshmen. Er heerst een strak regime (geen bezoek van de andere sekse na 23.00) en de Amerikaanse eerstejaars zijn, omdat ze net uit hun oerconservatieve thuis-gezin zijn ontsnapt, extreem hyper. Zeg maar van tot 02.00 's ochtends X-Boxen en muziek luisteren en dan om 06.30 weer opstaan......De Fransoos die hier woont wordt dan ook regelmatig gecondoleerd.

Elke verdieping heeft een Residence Assistant (RA). Dat is een soort bobo die in gaten houdt of niemand rookt, drinkt of iets anders immoreels doet. In ruil voor het verkopen van z'n ziel krijgt de RA een grotere kamer, en misschien een zakcentje. Elk gebouw kent ook een opperbobo, een residence life assistent (RLA).

Dag 3

Behalve het slapen is mijn verblijf in Maryville zeer aangenaam. De groep 'internationals' is vrij hecht en trekt vaak met elkaar op en ook het eerste contact met de eerste Amerikanen is vrij aangenaam geweest. De enige Amerikanen die tot nu toe op de campus zijn diegene die tot een bepaald sportteam behoren, zoals American Football, 'soccer', cheerleaders en anderen. Vooral de Football spelers zijn lachen om te zien. Enorme kerels met blokhoofden die om de haverklap 'AWESOME' roepen. Sommigen zijn ook duidelijk niet de meest snuggere, die zijn ook op de college niet vanwege hun geweldige intellect, maar bijna alleen vanwege hun football kwaliteiten.

Gister zijn we ook voor het eerst naar de Walmart geweest, een gigantische zaak met letterlijk alles wat je kan voorstellen, van kleding tot en met dvd-spelers en allerlei eten. De meesten moesten hier beddengoed aanschaffen, maar ik kon wat vrijer rondkijken omdat ik mijn beddengoed al vooraf had besteld. Bij de kassa had ik een geweldig gesprek met een lichtelijk wereldvreemde Amerikaanse:

Yankee: Hi, how are you doing?
Victor: I am fine, thank you.
Yankee: Your not from around here are you?
Victor: No, I am from the Netherlands
Yankee: So, what country exactly in the Netherlands?
Victor: Uhm....The Netherlands is one independent country......
Yankee: Oh.....[pijnlijke stilte], I thought countries like Sweden and Norway where part of the Netherlands..........
Victor: [houd lachten in]

Moet je voorstellen hoe dat meisje uit Oezbekistan het hier soms heeft......

Echter, er zijn ook een paar mindere dingen hier. Zo heeft de kamer hier helemaal niks, geen bestek, prullenbak, geen TV, geen radio niks. Het is alleen maar een kamer. Mijn roommate heeft nog niks van zich laten horen en het is überhaupt onbekend of hij dit jaar nog wel doorgaat met studeren, maar tot die tijd moet ik bijna letterlijk op een houtje bijten. Vervelend, vooral omdat de roommates van andere roommates hele flatscreen TV's meenemen......maar goed het is niet anders.

Ook heb ik gehoord dat het niet allemaal pais en vree is op Maryville College (MC). Het college heeft flink moeten bezuinigen om de crisis te overleven en heeft zelfs verschillende medewerkers moeten ontslaan of stevig in hun salaris moeten snijden. Ook het lesgeld is verder verhoogd (nu ongeveer rond de 28.000 dollar (exclusief eten en verplichte huisvesting). Als Internationals hebben wij daar weinig mee van doen, maar zorgt wel voor een enigszins bedrukte sfeer onder de Amerikanen.

De introductie is tot nu toe leuk. De 'cultural adjustment' is een beetje een verplicht nummertje (you might feel homesick, but thats natural!), maar je komt zo wel meer te weten over de andere studenten. Ik schreef eerder dat er vier mannelijke internationals zijn, maar eigenlijk moet ik dit terugbrengen naar twee. Één jongen is namelijk Thai en spreekt slechts zeer matig Engels en de ander is een Schot die hier via een voetbalbeurs is gekomen en eigenlijk heel beperkt meedoet met de andere internationals. Dan blijven er dus alleen Mathieu (een Fransoos) en ik over, gelukkig klikt het wel, want anders was het echt minder leuk geweest. Het kippenhok niveau kan hier vrij hoog liggen af en toe.